آدمای خوب

آدمهایـی هستند که خیلی “وجود” دارند...
نمی گویم خوبند یا بد، چگالی ِ وجودشان بالاست...
اصلا یک «امضا» هستند برای خودشان!
افکار، حرف زدن، رفتار و هر جزئی از وجودشان امضادار است.
اینها به شدت «خودشان» هستند.
یعنی تا خودشان نباشند اینطور خاص و امضادار نمی شوند که!
در یک کلمه، «شارپ» هستند و یادت نمی رود «هستن» هایشان را،
بس که حضورشان پر رنگ است و غالبا هم خواستنی.
رد پا حک می کنند اینها روی دل و جانت، بس که بَلدند “باشند” …
این آدمها را هر وقت به تورت خورد، باید قدر بدانی …
وگرنه دنیا پر از آن دیگریهای بی امضایی است،

که شیب منحنی حضورشان، همیشه ثابت است !